New York
25 Jaar geleden reisde ik naar New York. Ik had nog nooit van mijn leven in een Boeing gezeten. Mijn ouders stonden mij huilend op het vliegveld uit te zwaaien. Zij dachten waarschijnlijk dat ik nooit meer terug zou komen naar Twente als ik de mogelijkheid zou krijgen en later hoorde ik dat ze twijfelden of ik deze wereldreis überhaupt zou overleven? Vliegvakanties waren vroeger bij ons thuis gewoon nog nooit voorbij gekomen. Even terug in de tijd. Hoe kwam ik daar op het vliegveld in 1994? Ik studeerde in Haarlem en mocht in mijn laatste jaar stage lopen in het buitenland. Nu deed ik destijds een small business studie die met name door zoons en dochters van succesvolle ondernemers werd gevolgd. Stageplekken werden veelal in subtropische oorden bij bedrijven van vriendjes van pappa en mamma gevonden. Dat soort warme contacten had ik niet. Maar ik had van kleins af aan al de droom om in New York te wonen. Dat leek me de ultieme plek. Er was in die tijd nog geen email of internet. Dus vroeg ik adressen op van interessante bedrijven in Manhattan bij de internationale Kamer van Koophandel en ging heel veel sollicitatiebrieven versturen via de fax (zo’n apparaat met een telefoon en printer ;)) En op een dag reageerde daar zomaar een enthousiaste ondernemer op, een moment dat mijn leven in één klap veranderde. Van de “die hard tukker” die ik toen nog was, werd ik een wereldburger. Hij bood me een overtocht, appartement en salaris aan. Het was te mooi om waar te zijn. Maar het was waar. Ik werd opgenomen in het marketingteam van een postorder cosmeticabedrijf in hartje Manhattan. Maakte levensveranderende avonturen mee, die ik af en toe nog herbeleef als ik het oude fotoboek open. Ik leerde in dat jaar veel meer dan al mijn jaren studie op school me hadden opgeleverd. Maar bovenal werd ik een wereldburger. Iets wat ik ieder opgroeiende student zou toewensen. Dat je beseft dat de wereld zo groot is en tegelijkertijd ook zo klein. Dat de verschillen tussen culturen, geloven en gebruiken heel groot lijken maar dat dat in de basis erg meevalt. Dat alle grote veranderingen door mensen worden bereikt die weten hoe hard je de wereld van mensen om je heen nodig hebt. Maar ook dat ieder verschil begint bij jezelf. “Think global act local” Dat is misschien wel hetgeen mij het meest is bijgebleven van die tijd in deze bruisende stad. Nu ik deze week met mijn zoons door dit kloppende hart van de wereld slenter, hoop ik dat zij daar ook iets van oppikken. Maar ik weet dat het iets is dat ikzelf destijds voelde omdat het mijn ervaring met de wereld van toen was. Dat het mijn droom was. Dat hun wereld er nu heel anders uitziet dan de mijne van toen. Maar ik hoop heel stiekem toch dat ik ze daar iets van mee heb mogen geven.
