Rondkomen met je inkomen. De Gemeente Enschede doet het samen.
Enschede heeft altijd al te maken gehad met een bovengemiddeld grote groep mensen die onder het bestaansminimum moet rondkomen. Het is iets waar ik me als geboren en getogen Enschedeër eigenlijk nooit bewust van ben geweest. Ik kwam zelf ook niet uit een “hockey familie”, kreeg geen merkkleding en moest op straat m’n vertier met de buurtkinderen zoeken. Maar armoede heb ik nooit gekend. We moesten thuis af en toe wel even de hand op de knip houden, gingen soms iets minder ver op vakantie maar er was altijd genoeg om van rond te komen. En die vakantie, ja die was er eigenlijk altijd wel. Van mijn ouders, vooral van mijn vader die bittere armoede meemaakte als kind, leerde ik dat te weinig geld altijd tot hele grote problemen leidt. Dat ik mijn best moest doen op school en hard moest werken om een carrière op te bouwen. Maar wat gebeurt er als alles in je leven tegenzit? Door ziekte, scheiding, werkeloosheid, oorlog of een zware depressie. Het overvalt je. En wat dan?
Als kind op de scholen in Enschede moet ik ze zijn tegengekomen. Die kinderen die het thuis zwaar hadden. De kinderen die niet mee konden op schoolreisjes. Of die niet die voetbalschoenen hadden om mee te voetballen. Die kinderen die ’s ochtends een rammelende buik van de honger hadden omdat er thuis geen boterhammen waren. Maar ik zag ze niet, denk ik. En nu denk ik…Of toch? Die Italiaanse jongen die bij ons in de klas kwam en die altijd zo onverzorgd eruit zag. Dat meisje dat nooit mee deed met gym. De jongen die altijd in slaap viel in de klas en waarvan de leraar zei dat we hem maar moesten laten. De jongens met de hele grote mond in de klas, waar ik wel om moest lachen. Was het allemaal niet gewoon een uiting van de misère die ze thuis meemaakten?
De afgelopen jaren mag ik met het sociaal maatschappelijk team van de Gemeente Enschede meedenken en werken aan een netwerk van alle partners in de stad die werken met inwoners die te maken hebben met armoede. “Rondkomen met je Inkomen” heet dit netwerk. Het is een netwerk dat bestaat uit professional- en vrijwilligersorganisaties. Maar het is vooral een netwerk van mensen die opkomen voor al die inwoners die het zwaar hebben. Het zijn mensen die vanuit o.a. de schuldhulpverlening, jeugdhulp, vluchtelingenhulp, ouderenzorg, onderwijs knokken voor het bestaan van die gezinnen die niet rond kunnen komen met hun inkomen. En het mooie van dit netwerk is dat ze elkaar ontmoeten en proberen samen één aanspreekpunt te vormen. Dat als je één keer je ergens meldt dat je dan ook gemakkelijk en zonder schaamte met de andere partners in contact kan komen. Want een gezin dat bijvoorbeeld bij de kledingbank aanklopt zal ook gebruik van de voedselbank kunnen maken. Of een gezin in de schuldhulpverlening kent ook spanningen waar de jeugdhulpinstantie bij zou kunnen helpen. Kortom een netwerk van veel verschillende partijen die gezamenlijk de armen om mensen heen leggen die een zware tijd meemaken. De Gemeente Enschede faciliteert dit vanuit een visie die ze gezamenlijk uitdraagt als “inclusief Enschede”. Een prachtige visie waar je warm van wordt. Niet omdat ze voor alles een oplossing hebben of weten hoe het allemaal moet. Maar wel vanuit de gedachte dat je het niet alleen maar samen moet doen. Dat je écht gezien wordt!
Ik vind het fijn dat ik hier vanuit mijn expertise aan bij mag dragen. Het geeft naast een soms wat verdrietig inzicht in onze maatschappij, ook een voldaan gevoel. Want als je iets voor een ander kan betekenen, beteken je uiteindelijk ook iets voor jezelf.
