De papieren tijger
Schrijf nou eens dat boek John! Ik dacht er vaak over om die “papieren tijger” over het leven, mijn werk en de aanpak daarvan eens te temmen. Echt! Maar… er zijn zoveel redenen dat niet te doen. Want die papieren tijger was angstaanjagend. “Ik heb zo’n volle agenda. Ik ben toch geen schrijver? Wie zit er dan op mijn boek te wachten?” En dan is er dat eeuwige “doe maar gewoon, dan doe je gek genoeg”.
Op een maandagochtend had ik alles perfect georganiseerd. Rustige kamer, kan thee, leeg bureau, rustig muziekje. Ik zat. Ik keek. Naar dat scherm. En toen. Niets! Echt he-le-maal niets!
Ik ontmoette Linda. Iemand die veel schreef. Deed ze ook voor mijn klanten. Een echte pro. Ze vroeg mij: “Wat wil je vertellen?” Ik praatte. “Waarom zou iedereen dit moeten weten?” Ik praatte. Ze zei: “Kun je dat ook opschrijven, in plaats van vertellen?” Dat ging ik doen. Zo eenvoudig was het. Tsja. En toen kwam Hannelore erbij, mijn collega. Ze is creatief vormgever en conceptdenker. Het kreeg vorm. De tijger in mij ging los! Het plan over het verhaal dat aan de wereld moest worden verteld groeide.
De komende maanden schrijf ik verder. Dat doe ik tot na de zomervakantie en dan lanceren we het boek. Het is een verhaal over mijn werk in het maatschappelijk domein. Over de unieke werkwijze die ik door de jaren heen samen met mijn team ontwikkelde, binnen onderwijs, zorg, politiek en NGO’s. Het gaat over mensen. Over de lol en het enthousiasme, over het verdriet en de frustratie. Het gaat over doelen die hun oorsprong hebben in de diepere waarden van al die betrokkenen. Over de maatschappij. Hoe bereik je samen écht iets? Wat doe je wel en vooral ook: wat geef je ruimte? Hoe kom je tot de kern, in de ziel van de mensen en in die van de samenleving? En waarom sneuvelt maatschappelijke innovatie zo vaak in de bestuurskamer?
De titel van mijn boek?: “Nee, het is geen trucje”!
📖 𝗪𝗶𝗹 𝗷𝗲 𝗺𝗶𝗷𝗻 𝗮𝘃𝗼𝗻𝘁𝘂𝘂𝗿 𝘃𝗼𝗹𝗴𝗲𝗻? 𝗟𝗮𝗮𝘁 𝗱𝗮𝗻 𝗵𝗶𝗲𝗿 𝗷𝗲 𝗺𝗮𝗶𝗹 𝗮𝗰𝗵𝘁𝗲𝗿:
